2e werkdag & psychiatrisch ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Dennis
10 Augustus 2016 | Roemenië, Zărneşti
Toen we gisterochtend onderweg waren naar de gipsy wijk voor onze 2e werkdag stonden de kinderen ons naast de weg op te wachten. Zwaaiend en met blije gezichten. Zodra de ballen en tekeningen in het zicht kwamen stonden ze in de rij.
We begonnen met ons heerlijke Nederlandse liedje:
Hoofd, schouders knie en teen & ze vonden het helemaal geweldig.
De tekeningen vlogen er weer doorheen en er is met ze gevoetbald en ze hebben softbal gespeeld. Wat een plezier. Het is zo makkelijk om een lach op hun gezicht te toveren. Als je heel even individuele aandacht aan ze geeft en een balletje met ze gooit leven ze helemaal op. We sloten, net als de dag ervoor, af met ranja en snoepjes. De mensen die de snoepzakken hebben zijn niet veilig haha. De kinderen zwermen om ze heen tot ze wat gehad hebben en ze genieten er gigantisch van.
In de middag hebben we sandwiches gemaakt voor de mensen in het psychiatrisch ziekenhuis. We mochten in groepjes van 4/5 langs de kamers onder begeleiding van een van de zusters.
Wat we daar gezien hebben heeft iedereen aangegrepen. De busrit terug naar de kerk was de stilste rit die we tot nu toe gehad hebben.
In sommige kamers zaten mensen alleen, in sommige kamers met 2 en in sommige kamers met 5. Ze lagen er met vieze kleding en sommige kamers kwam de ammoniaklucht van de urine op je af. De meeste mensen lagen apathisch op bed, anderen waren meer opgewekt en dankten uitbundig voor de broodjes en de bananen. Er schenen ongeveer 160 mensen te liggen en de aanwezige bezetting qua medewerkers lag op een man of 6-8. Vanwege het minimale budget en de onderbezetting werd ons verteld dat veel mensen gewoon een spuitje of een pil kregen als ze vervelend begonnen te doen. Schrijnend maar ze konden niet anders. Eenmaal op de binnenplaats gekomen hielden veel van onze groep het niet meer droog. De Roemenen probeerden de stemming er in te houden door over God te zingen maar de Nederlanders waren aardig van hun stuk gebracht.
Het was zoals je in veel films ziet waarin je ziekenhuizen ziet uit Oost-Europa.
Vandaag gaan we naar de Transfagarasan road (dit heb ik vast verkeerd geschreven maar het internet is te traag om het even snel op te zoeken). Dit schijnt de mooiste weg van de wereld te zijn. Voor de Top Gear kijkers schijnt het bekend te zijn haha.
Morgen is er weer een projectdag en gaan we naar een ander ziekenhuis. Volgens de Roemenen is die nog erger dan degene waar we gisteren zijn geweest. We zijn benieuwd.
Blijf vooral voor ons bidden,
Tot nu toe gaat alles erg voorspoedig en daar zijn we heel blij mee.
Ik weet zeker dat jullie gebeden daar aan bijdragen, dus bedankt!
We begonnen met ons heerlijke Nederlandse liedje:
Hoofd, schouders knie en teen & ze vonden het helemaal geweldig.
De tekeningen vlogen er weer doorheen en er is met ze gevoetbald en ze hebben softbal gespeeld. Wat een plezier. Het is zo makkelijk om een lach op hun gezicht te toveren. Als je heel even individuele aandacht aan ze geeft en een balletje met ze gooit leven ze helemaal op. We sloten, net als de dag ervoor, af met ranja en snoepjes. De mensen die de snoepzakken hebben zijn niet veilig haha. De kinderen zwermen om ze heen tot ze wat gehad hebben en ze genieten er gigantisch van.
In de middag hebben we sandwiches gemaakt voor de mensen in het psychiatrisch ziekenhuis. We mochten in groepjes van 4/5 langs de kamers onder begeleiding van een van de zusters.
Wat we daar gezien hebben heeft iedereen aangegrepen. De busrit terug naar de kerk was de stilste rit die we tot nu toe gehad hebben.
In sommige kamers zaten mensen alleen, in sommige kamers met 2 en in sommige kamers met 5. Ze lagen er met vieze kleding en sommige kamers kwam de ammoniaklucht van de urine op je af. De meeste mensen lagen apathisch op bed, anderen waren meer opgewekt en dankten uitbundig voor de broodjes en de bananen. Er schenen ongeveer 160 mensen te liggen en de aanwezige bezetting qua medewerkers lag op een man of 6-8. Vanwege het minimale budget en de onderbezetting werd ons verteld dat veel mensen gewoon een spuitje of een pil kregen als ze vervelend begonnen te doen. Schrijnend maar ze konden niet anders. Eenmaal op de binnenplaats gekomen hielden veel van onze groep het niet meer droog. De Roemenen probeerden de stemming er in te houden door over God te zingen maar de Nederlanders waren aardig van hun stuk gebracht.
Het was zoals je in veel films ziet waarin je ziekenhuizen ziet uit Oost-Europa.
Vandaag gaan we naar de Transfagarasan road (dit heb ik vast verkeerd geschreven maar het internet is te traag om het even snel op te zoeken). Dit schijnt de mooiste weg van de wereld te zijn. Voor de Top Gear kijkers schijnt het bekend te zijn haha.
Morgen is er weer een projectdag en gaan we naar een ander ziekenhuis. Volgens de Roemenen is die nog erger dan degene waar we gisteren zijn geweest. We zijn benieuwd.
Blijf vooral voor ons bidden,
Tot nu toe gaat alles erg voorspoedig en daar zijn we heel blij mee.
Ik weet zeker dat jullie gebeden daar aan bijdragen, dus bedankt!
-
10 Augustus 2016 - 10:29
Gretha:
Heftig hoor.
Alleen bij het lezen hou ik het al niet droog.
Wat zal dat voor jullie dan een impact zijn geweest.
Sterkte voor jullie allemaal.
We blijven bidden.
Ik zie de lach van de kinderen zo voor me wanneer jullie met ze spelen of snoep uitdelen.
Dit voor me zien bedenkende dat elke lach op het gezicht van een kind, een lach is om de mond van God.
Wees daarmee bemoedigd.
Groetjes Gretha -
10 Augustus 2016 - 11:57
Opa En Oma Prins:
Als dit verslag leest, komen er vooral bij opa veel herinneringen boven van de rondreis 2012, wij bidden voor jullie om kracht om dit belangrijke werk te doen en het goed te kunnen verwerken. En als je het dan niet droog kunt houden hoef je er niet voor te schamen.lieve groeten van opa en oma Prins. -
10 Augustus 2016 - 13:23
Harmien :
Als ik dit allemaal lees, dan vind ik het zo gaaf dat God jullie daar gebruikt om Zijn liefde te laten zien aan de allerarmsten.
Ik bid dat God jullie deze dagen mag zegenen en, dat jullie een zonnestraal mogen zijn voor de mensen daar.
Alle liefs voor jullie allemaal
Harmien -
10 Augustus 2016 - 16:56
Liebrecht Hellinga :
We bidden jullie allen sterkte toe, wijsheid, Gods liefde en Zijn vreugde toe. Wat heb je dan veel te delen!
Sterkte! Geniet van het goede!
Hartelijke groet daar aan allen.
Liebrecht en Monique Hellinga
-
10 Augustus 2016 - 17:32
Henk En Geja:
Lieve allemaal!
Wat een indrukken krijgen jullie te verwerken!
We weten precies wat jullie voelen.
Wat hebben wij ook veel van deze ellende gezien in Roemenië.
Maar wat een goed werk doen jullie daar. In ieder geval voor de kinderen.
We bidden jullie alle kracht en nabijheid van de Heer toe.
Liefs,
Henk en Geja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
